‘drie-daagse’

Jeannine, de projectleidster, vertrok zondagmorgen naar de hoofdstad. Dit wou dus zeggen dat ik drie dagen lang een oogje in het zeil moest houden. “Och ja,” dacht ik, “drie dagen is niet lang, en als iedereen op voorhand al weet wat hij/zij moet doen kan dat toch zo moeilijk niet zijn?!” Alles werd met Jeannine goed bekeken en besproken en vanaf zondag zou ik dan ‘tijdelijk waarnemer’ zijn. De tweede dag, maandag, was er toch eentje om kort te beschrijven. Die dag kwamen de coachen om les te geven aan de kinderen. Deze mensen moest ik eerst nog aanduiden welk kind, wat die dag zou doen. Goed alles rustig, ik heb nog een uurtje, dus ik wou me eerst nog scheren, dat staat ook weer wat frisser. En ja hoor, op het moment dat je je rustig aan het scheren bent, dan gebeurt er iets! Charline klopt op de deur en zegt dat er iets met ‘den delco’ (=dieselgenerator) scheelt. Half geschoren en half ingezeept ga ik dus kijken naar de mannen die, heftig discussiërend, naar het probleem aan het zoeken waren. Blijkbaar was er een klein stukje van de starbatterij gescheurd. Bon we roepen Jazlin erbij, die kent daar toch iets meer van, een beetje sleutelen en alles zit weer op z’n plaatst en we kunnen weer balanceren en pompen. Ondertussen zijn we weer een half uur later en aan het gelach van Elefet merk ik dat ik nog zeep op één wang heb, en me dus nog verder moet scheren. Dat doe ik, en op het moment dat ik klaar ben komen de coachen aan. “Lap, daar gaat mijn idee om goed op voorhand alles klaar te zetten”, denk ik nog wanneer ik de kinderen om hun doos met werkmappen stuur. Tja snel aanpassen en de coachen dus een voor een aan het werk zetten. Belt op dat moment toch wel Jeannine zeker om te vragen of alles goed gaat! Bon de voormiddag toch nog goed doorgekomen begint de namiddag. Daar zat zo’n beetje het grootste probleem. Dit vooral op sociaal vlak. Aangezien ik ‘tijdelijk waarnemer’ was, moest ik dus ook met momenten aanmanend spreken. Stel u voor, zo’n jonge man die die oude rotten van Haïtianen moet aanmanen e.d. Dat mensen deed in het begin erg raar. Je vraagt jezelf steeds af: “Oei, die gaan hier straks toch niet lastig doen omdat ik hen heb aangemaand”,… Dat gaf toch een soort ‘slecht-buik-gevoel’. Tegen de avond begreep ik dat de mensen van het project daar echt geen probleem rond maken en de volgende dag verliep verder erg vlot en zonder problemen. “… zo moeilijk kan dat nu toch niet zijn…”, bleek toch een gedachte die ik aanvankelijk, iets te snel door men hoofd liet gaan.

village historique (foto's)

village historique

Een berichtje van een tijdje geleden, een week “en retard”, maar hoe dat komt komen jullie dit weekend wel te weten! Een week geleden bezochten we in Cap Haïtien, tweede grootste stad van Haïti, de ‘village historique’. Dat bord stak al een tijdje onze ogen uit. Zeer nieuwsgierig reden we de smalle straat binnen op zoek naar het fameuze historische dorp. Spijtig genoeg kwamen we buiten een versmalling in de weg niets tegen. We gaven de moed niet op en vroegen het aan een jongen die voorbij liep. Hij wist waar we moesten zijn en toonde ons de weg. Aangezien de jongen met een boek rondliep vermoedden we dat hij student was en ons misschien wat uitleg kon geven. We kwamen aan en, och we hadden er ook niet enorm veel van verwacht, maar we stonden voor een ruïne die enkel nog een intacte schoorsteen had. We liepen rond en zagen vooral hoe de natuur aan het gebouw geknaagd had doorheen de jaren. Het was bijna een wonder dat het bouwsel er nog stond! Wat ooit de functie van dit gebouw was kon niemand ons vertellen. Het leuke was ook dat ik een paar van die oude bakstenen mocht meenemen om als boekensteun te gebruiken. Toch was het geen verloren tijd of moeite om dit gebouw te bezoeken, want aan een stukje in het historische gebouw was een kleine, houten depot geplaatst. Er was boven de deur een opening en, nieuwsgierig als we zijn, loerden we even naar binnen om te kijken welk doel het bouwseltje had. Mensen, het was erg mooi en ontroerend om zien. Binnen dit piepkleine zaaltje stonden een aantal schoolbanken, een bord en hingen een paar afbeeldingen. Een schooltje dus! En de mensen die ondertussen massaal rond ons stonden, tja er waren een paar blancs in de straat, vertelden ons dat dit een schooltje was dat veel leerlingen telt. Aangezien het nog kerstvakantie was, was de school gesloten. Heel dit tafereel sprak ons enorm aan want, erg symbolisch, het staat hier naast een slecht onderhouden historisch gebouw, een naar Haïtiaanse normen een blijkbaar goed schooltje dat iets meer kansen biedt aan jongeren (meer dan aan het onderhoud van het historische gebouw). Omdat we zo curieus zijn naar het hoe, het wat en het waarom van dit schooltje willen we er graag nog eens op een bezoek gaan wanneer de school open is. Daarover later ongetwijfeld meer!