internet

Beste lezers,

Het internet is geregeld, hout vasthouden, en ikzelf geraak meer en meer geacclimatiseerd aan het weer en het werk. De eerste weken waren een beetje mager wat berichtgeving betreft, dat geef ik graag toe.

Toch is dat hier vaak de realiteit. In dit land zou je ver vooruit moeten kunnen plannen, maar de situaties laten dit vaak niet toe. Ik zal vanaf volgende week iets meer berichten proberen te plaatsen. Ik zeg proberen want in grote hitten iets schrijven is vaak een helse taak.

Foto's zijn zeker nog op komst, dit zal terug te vinden zijn onder het item: 'bezoek Haïti en haar...' Dinsdag vertrekken we voor drie dagen naar Pòtoprens, de letterlijk en figuurlijk, gebroken hoofdstad. Verslag krijgt u hierover waarschijnlijk het weekend daarop volgend.

Ondertussen vele groeten vanuit Akil Samdi

Kelvin 18 juli 2010

Kalmte … Stress … Kalmte: het ritme van een dag.

Daar waren we dan eindelijk weer terug op het eiland dat door Christofel Colombus Hispaniola genoemd werd, en dat vandaag meer bekend is voor haar idyllische stranden dan voor haar zware, maar rijke verleden.

Toch zijn het niet de stranden, de hotels en de rust die ik hier opzoek, maar de mensen die op een deel van dit eiland wonen. Want ondanks de aanwezigheid van alles wat wij als westerlingen opzoeken om ons ‘goed’ te voelen, kan een groot aantal van de eilandbewoners nog niet genieten van wat wij “mochten consumeren” wanneer we het als toerist verlaten, vreemd toch?!

Toch was het aankomen en overnachten in de Dominicaanse Republiek zeker geen overbodige luxe, zeker omdat de weg naar Haïti lang is en steeds vol verrassingen zit. Al bij de aankomst op de luchthaven was dit te merken. Ondanks de hartelijke ontvangst, merkte ik bij Jeannine een zekere spanning. Even later, in de wagen, kwam ik achter de reden van deze spanning. De nieuwe wagen, zo broodnodig voor het project, geraakte maar niet uit de douane in Port-au-Prince. Diezelfde douane verdiende al heel wat aan deze wachttijd, ze deinsden er zelfs niet voor terug om de projectmedewerkers van TSL ter plaatste voor te liegen! Daar komt natuurlijk nog het zware werkjaar, na de aardbeving, voor het project bij. Gelukkig zou de auto er nu toch doorkomen om ons te kunnen opwachten aan de grens. Zo kon iedereen (Jeannine en haar medewerkster Carmelle, de kinderen Nelson, Jetro en Charline, de medereizigsters Laura en Katrijn & ikzelf) toch wel wat genieten van een dag verdiende rust!...

… De volgende dag. We staan op vertrekken. Rustig wacht ik op Jeannine en de anderen om uit te checken totdat ik Jeannine, eerder gespannen, zie rondlopen. “Reynold telefoneerde me net, hij komt ons toch nog met een andere wagen halen aan de grens. De douane heeft weer eens nieuwe papieren nodig, dit is toch niet meer normaal!”, zegt ze zeer geïrriteerd. Je zou voor minder natuurlijk! ‘De toon voor onze trip is alvast gezet,’ denk ik…

…Nu sluit de grens aan de Dominicaanse zijde om 16u. De taxichauffeur die ons allen vervoerde, reed bijzonder traag. Jeannine, die alle bagage in haar auto had, weet dat de grens op tijd kan sluiten en dat er op de weg naar de grens heel wat militaire controleposten zijn die sinds de kidnapping van Haitiaanse kinderen, kort na de aardbeving, strikter zijn geworden! En wij hadden 3 Haitiaanse kinderen in de taxi zitten. Na een 10-tal minuten bevond Jeannine zich al een heel eind voor ons en was ze uit het zicht verdwenen. Wij bleven verbaasd verder tuffen aan een snelheid van 80km/u. Opeens hard op de remmen…

…Jeannine stapt uit, grote gebaren makende. “Is dat werkelijk de enige snelheid die je kan aanhouden?”, zei ze geïrriteerd tegen de chauffeur. Er wordt nog het een en ander gezegd, maar mijn Spaans reikt zover niet. Toch bleek dit effect te hebben, de snelheidsmeter ging nu van een gemiddelde snelheid van 80km/h naar 100 km/u! Maar of we de grens nog op tijd zouden halen was nog steeds de vraag. Het was al 15u en we moesten nog 2/3 van de reisweg afleggen…

…16u15, we komen aan in Dajabòn, het grensstadje met Haïti. Bekenden van Jeannine gebaren dat we vlug onze paspoorten voor de nodige stempels moeten indienen… Na ons gaat de Dominikaanse poort dicht. In het Haïtiaanse kantoor vullen we al even snel het document voor ons visum in… Reynold wacht ons op met het goede nieuws dat hij de volgende dag de auto mag ophalen, de douane geeft hem vrij! Alle stress valt weg als een opklaring na een zware storm. Er kan zelfs gegrapt worden met de douane in Haïti. We zetten onze weg verder en we rijden, met een regenboog naast ons, Akil Samdi tegemoet…

… Hoe een stresserende dag toch nog rustig kan eindigen. Het ritme van het leven hier, in een project. En ik denk bij mezelf ‘Ik ben duidelijk weer terug in Haïti’.