foto's verzorging brandwonden van Tina

over - "leven" (1)

Drie drukke weken zijn het geworden! Even terug naar ons verhaal over de drie straatkinderen die intussen, zichtbaar, aan de beter hand zijn. Een bezoek aan “food for the poor” bracht in eerste instantie niet veel op, maar als de Amerikanen, die ‘Ti soley leve’ voor een week bezochten, een oproep doen naar de Amerikaanse hoofdzetel in Florida, zit de kans er in dat “Ti Soley leve” voedselhulp kan krijgen, goed voor de meisjes en ook “anderen” die bij het centrum aankloppen. Twee van de drie meisjes lijden aan epileptie, een ziektebeeld dat bij de bevolking angst oproept omdat het nog steeds een “overgezonden” kwaad is. De voorbije vrijdag zocht de vijftienjarige Tina wat affectie in het houtskoolkeukentje van de buurvrouw... plots kreeg ze, te dicht bij het vuur, een epileptieaanval. Zelf, door de aanval niet bewust van pijn, trok haar schokkend lichaam beide armen meermaals door het gloeiende houtskool. De buurvrouw was bang, te bang om vlug te reageren... Pas bij een luide gil kwamen andere buren aangelopen, zagen de vreselijke wonden en schepten koude asse op om daarmee de beide armen af te dekken... Toen Veronique het centrum binnenkwam, met Tina en een delegatie volwassenen, wisten we meteen, hier is iets mis ... en het was mis! Derdegraadsverbrandingen, geen verpleegster of dokter in het dorp, en regen, regen die de weg naar het nabije hospitaal onmogelijk maakte. Eens te meer werd ons centrum een spoedgevallendienst. Dan heb je lef, intuïtie, kennis nodig, maar vooral ook het nodige vezorgingsmateriaal, dat er gelukkig was, dank zij Marieke en Catherine, die een paar maanden geleden als studenten geneeskunde een koffer verband en zalven hadden meegebracht.... Na een eerste verzorging werd besloten om, zodra het kon, naar het ziekenhuis in Wanament te gaan om professioneel de brandwonden te reinigen en te verzorgen. Voor de komende weken zullen we elke overhande dag op weg zijn met Tina, maar nu al staan we versteld hoe kranig dat meisje is; hoe ze tot nu toe nog geen traan heeft gelaten! Met steungeld uit België hebben we ook (dure) medicatie gekocht om de epileptieaanvallen tegen te gaan. Ik schreef daarnet over ‘anderen’... Het voorjaar is in het noordoosten de hongerperiode. het reserve voedsel is op en de nieuwe oogsten zijn nog niet binnen. Mensen hebben honger en wie tijdens deze afzwakkingsperiode echt ziek wordt is ernstig bedreigd, tot en met de dood toe... Ti Rose is twee maanden terug gestorven aan Aids. In diezelfde periode bevalt haar tante van een zesde kind. de gezinssituatie is erbarmelijk arm met gevolg dat er tijdens de zwangerschap geen enkel dispensariumbezoek is geweest! “het zal wel evengoed verlopen als de vorige keren.” wordt er bij deze mensen onverantwoord gedacht. Maar het verloopt niet als vorige keren.... Complicaties en wellicht ook gebrek aan hygiëne maken de vrouw doodziek. Ze is helemaal opgezwollen, beeft over het ganse lichaam van de bloedarmoede, klaagt vooral over pijn in de borst en hoest bloed op. Totaal verzwakt kan de vrouw geen borstvoeding meer geven, de melk blijft weg en gesuikerde thee voor de baby is het alternatief ... dag na dag! Na de begrafenisonkosten van Ti Rose, waarbij de ruime familie heeft bijgedragen, zijn er nog altijd schulden en is er geen geld om degelijk voedsel voor de moeder en melk voor het kind te kopen.... “Of wij kunnen helpen?” komt de moeder van Ti Rose vragen, en zo gingen we op huisbezoek... Het eerste contact leerde ons meteen dat de huisvader niet bijster snugger was... het gesprek verliep, was het niet zo dramatisch, op het lachwekkende af....Wij: kan je geen melk kopen? Hij: ik weet het niet... De grootmoeder: hij heeft geen geld.... Wij: heeft er dan niemand in de familie een koe lopen? Hij; ja, ikke.... ze heeft een kalf.... al een twee weken.... Wij: maar dan heb je toch melk, kookt ze goed en maak ze babyklaar... vrouwen genoeg hier die weten hoe het moet! Hij: die melk is nog niet goed.... Jeannine in het vlaams: nondedj.... die kan ook maar alleen kinnekes maken.... en dan in het creools: maar man toch, is die koe en dat kalf dan belangrijker dan je vrouw en de baby en je andere kinderen?.... Hij: mijn vrouw natuurlijk..... Maar tot nu toe is er geen koeienmelk gekomen, het is de moeder van Ti Rose die wat melk heeft gekocht.... De vrouw gaat zienderogen achteruit. Een bezoek naar het ziekenhuis dringt zich op! Zal ze het weinige leven in haar nog kunnen vasthouden ... of sterft ze thuis.... omdat het nodige familiegeld er te laat verzameld is???

terug van weggeweest

Na twee drukke weken was ik even toe aan een kleine pauze. Nu ja 'pauze' mag je het niet echt noemen, want er is elke dag nog werk in het toekomstige gastenhuis, de ziekenbezoeken (waarover later meer!),... Toch was het nog moeilijk om teksten te typen met al het bezoek en het fysieke werk. Deze week zullen er hoe dan ook terug berichten verschijnen over wat er de vorige weken gebeurde en hoe het momenteel is met de drie weeskinderen, nog even gedudld dus! In tussentijd een paar foto's van de afgelopen weken.