De familie Bazar

De familie Bazar situeert zich in Port-au-Prince en heeft 4 dochtertjes waarvan er 2 geadopteerd in het buitenland wonen, ééntje in België en eentje in Duitsland. De ouders en de overige twee kinderen wonen in de beruchte sloppenenwijk 'Site Solèy'. Zoals eerder gezegd had deze regio niet al te veel directe schade ondervonden bij de aardbeving van januari. “Hoe komt het dan dat TSL banden heeft met deze familie,” vraag u zich misschien af? Wel dat is een zeer mooi verhaal...

...Ondanks de vele zoektochten verloor de Belgische adoptiemoeder alle contact met de biologische ouders. Toen de aardbeving toegeslagen had wou haar dochtertje in België weten hoe het met haar familie in Haïti zat. Na vele vruchteloze telefoontjes en hopeloos e-mail verkeer naar verschillende organisaties, raakte de familie wat in paniek. Op dat moment begon ook TSL meer en meer bekendheid te krijgen omwille van de noodhulp opgestard voor de Akilse slachtoffers van de aardbeving. Zo hoorde ook de adoptiefamilie van het TSL-team en met hun mailadres als laatste strohalm, mailde de adoptiefamilie met de vraag of TSL de familie Bazar niet zou kunnen vinden. Het was als zoeken naar een speld in een hooiberg, maar toch werd Pontien, de medewerker in de hoofdstad, met de zoektocht belast...

...En op een dag was het zover, het bijna onmogelijke gebeurde: Pontien vond de familie terug. Op de eigenlijke verjaardag van de adoptie in België, mailde Jeannine de adoptiefamilie terug met het goede nieuws. Deze boodschap kon niet op een mooier tijdstip komen...

...De vraag kwam dan ook of TSL de familie Bazar kon ondersteunen. Er werd daarop in team-gesprek besloten om de familie niet uit haar milieu, zijnde de sloppenwijk Site Solèy, te trekken als ze daar zelf geen zin in hadden, wat daadwerkelijk ook het geval was. Door de onveilige omstandigheden binnen de sité besloot de vader echter om zijn vrouw en de twee meisjes tijdelijk over te brengen naar een bewaakt tentenkamp even buiten Site Solèy. Het is daar dat we in naam van de Belgische adoptiefamilie, een pakket zouden afgeven...

... De familie in dat tentenkamp terugvinden bleek niet zo simpel, zo bleek al uit een vorig blogbericht (zie: I will survive). Bijna moesten we het pakket zelfs achterlaten. Gelukkig bleek dit uiteindelijk niet nodig. Als u zich de blogtekst over Port-au-Prince nog herinnert, dan weet u vast en zeker dat dit tentenkamp vol slijk lag. De meisjes, die na ons bezoek nog naar school moesten, verschenen tot onze verbazing kraaknet in uniform zonder ook maar één spatje slijk op de witte sokken. Ofwel hadden ze hun sokken en schoenen uitgedaan, ofwel hadden ze deskundig goed door het slijk gelaveerd. Hoe dan ook, we konden het pakket afgeven. Na dit moment maakten de kinderen aanstalten om door te lopen naar de verder gelegen school. Om hen nog een laatste pleziertje te gunnen gaven we hen wat geld om met de taptap (typische stadstaxi in Haïti) naar hun schooltje te gaan. De moeder maakte ondertussen ook rechtsomkeer om met haar goederen op straat rond te lopen, in de hoop wat te verkopen. Op die manier stapten moeder en dochters, elk op hun eigen manier, de schreinende realiteit van de hoofdstad tegemoet...

Dit is maar één van de vele families die, op kleinere of grotere schaal, steun krijgen. Later volgen wellicht nog een aantal verhalen van mensen die de aardebeving meegemaakt hebben.

Convoi exceptionelle / Gewoon_weg (foto's)