De Theo’s – intermezzo met een ‘maar’

Zoals jullie konden lezen verbleef de tweeling al een tijdje bij ons. Aangezien de gastjes veel verbeterden werd het tijd om uit te kijken naar adoptieouders. Hoe sneller we die vinden, hoe vlugger de gastjes een echte ‘thuis’ zouden krijgen. Jeannine contacteerde een verpleegster, Miss Albert, die al vaker had meegeholpen om een goede adoptiefamilie aan te spreken.

En inderdaad, ze had al een echtpaar met interesse gevonden en vermits we in het nabije hospitaal de kinderen zouden testen op HIV was het een mooie gelegenheid voor een toekomstige papa (die dichtbij het hospitaal werkt), om de kinderen eens te zien. Toen hij Theolin zag was hij volledig weg van hem. Dit gevoel werd nog versterkt toen dat ventje naar de motosleutels greep en ermee begon te spelen. Theomar zouden wij zelf nog een paar weken langer houden om hem nog meer aan te sterken. Hij was er immers het ergste aan toe. Daarna zou ook hij naar een goede familie gaan, meer dan waarschijnlijk zou hij de broer worden van Roselore, het kind dat we drie maanden geleden verzorgden en voor wie we een fijne adoptiefamilie vonden …

Natuurlijk brachten wij na het hospitaalbezoek de familie op de hoogte. Aanvankelijk was de grootmoeder, bij wie de gastjes verbleven, akkoord. Wij dus blij en vol goede moed werd het werk om de kinderen aan te sterken verder gezet…

…Maar…

Zoals altijd in Haïti gebeurt dan het onverwachte. Een paar dagen nadat we de grootmoeder op de hoogte brachten van de evoluties, belde de familie dat ze niet meer akkoord waren met de adoptie. Een van de ooms van Theolin en Theomar deed moeilijk over het feit dat de familie niets zou verdienen aan het feit dat de kinderen geadopteerd werden. Zijn vraag was duidelijk: “En wat is ons voordeel aan dit alles?”.
Hoe frustrerend! Met zo’n argumenten van de familie viel meteen het adoptieplan weg.En die oom begrepen we al helemaal niet meer. Zelf had hij geen middelen om de kinderen op te voeden, hij had er trouwens nog nooit aandacht aan gegeven.... Maar nu wou hij de kinderen wel gebruiken om een handeltje op te zetten.... een lange palaber begon tussen de oom, jeannine, Veronique en de grootmoeder.... Jeannine was duidelijk: bij adoptie neem je volledig afstand van een kind en er wordt absoluut in dit geval over geen geld gediscuteerd. Welke wending het gesprek ook nam en welke voorstellen er ook aan bod kwamen, de slotsom was telkens weer opnieuw... en wij, wat krijgen wij????

Jeannine loopt een paar keer op en neer, praat Nederlands tegen me dat de zaak absoluut niet zuiver zit en dat ze een fairplay wil houden tegenover de adoptieouders.... dan hakt ze de knoop door.... “gaan jullie zelf terug voor de kinderen zorgen... dit centrum doet niet aan kinderhandel!”... We hielden ons stoer, maar allen hadden we verdorie veel pijn in ons hart! Iedereen was de week erop stil en geëmotioneerd! Het was alsof het niet klopte, het zo niet mocht zijn …

…Maar…

Net toen we probeerden verder te doen met het werk dat we voorheen deden, kreeg Veronique een telefoontje. De oom bleek dan toch uiteindelijk akkoord! Oef! Maar laat ons vooral niet te vroeg juichen, laat ons eerst maar eens ter plaatse gaan kijken en duidelijke afspraken maken. Dus ik mocht met Veronique en twee motars richting het huis van de grootmoeder. Voor we vertrokken zei Jeannine nog tegen ons: “Laat ons hopen dat ze niet al te ver achteruitgegaan zijn!”. Dus vol spanning ploeterden we onszelf door de met slijk bedekte wegen…

Aan de laatste bocht, hielden we de adem in… “Zie jij al iets Veronique?” …

Och kijk, daar loopt Theolin al, in zijn blootje, de kleren die we meegaven waren of in de was of ‘verloren’? Hij kijkt op, ziet ons, en op zijn gezicht staat iets van opluchting te lezen. Het huisje van de grootmoeder, dat toch al meer weg had van een krot dat middenin een storm had gestaan, had nu ook nog eens de helft van het dak verloren. De kinderen zagen er terug erg hongerig uit maar ze herkenden ons nog, dat was toch al positief.
Bon, we zetten ons neer en Veronique zorgt er voor dat alles klaar en duidelijk is voor de familie. Ondertussen doen we de tweeling een pamper en een onderbroekje aan. Tja, als Jeannine ons die niet had meegegeven, hadden ze in hun blootje teruggekeerd naar het centrum. Eenmaal alles duidelijk, stappen we de moto op en Veronique en ik nemen elk een kind bij ons. Terug door de slijk, de putten, de bulten, de stenen, het zand,… Ondertussen het kind goed vasthoudend, “Stel dat het valt!?”!...

We komen aan in het centrum. De drie residerende kinderen (Jetro, Charline en Nelson) wisten nog steeds niet waarom we weg waren. Nelson ziet ons de oprijlaan opkomen. Eerst ziet hij enkel mij, maar dan, als we naderen, is hij verbazing alom en zie ik een enorme glimlach op zijn gezicht, een glimlach van opluchting… “Jetro, JETRO! Ze zijn terug! Ze zijn terug!”, roept hij terwijl hij het op een lopen zet richting hoofdgebouw. Op de tijd die je nodig hebt om met je ogen te knipperen staan ze daar alle drie de twee Theo-tjes op te wachten. Al snel volgen de buren van het project en Leonne. Iedereen is toch zo opgelucht dat ze terug zijn. Nu volgt er terug een periode van krachten opbouwen, spelen, leren en hopelijk daarna de uiteindelijke adoptie…

Op zaterdag 21 juni krijgt Theolin zijn nieuwe ouders!... En Theomar, die verbazend snel recupereerd zal zelf ook vlug een mooie toekomst krijgen.... er is geen “maar” meer die dit nog verhinderen kan!