De eerste week

De eerste week, altijd weer even thuiskomen. Toch is het niet niets doen! De eerste 'volle' dag in Haïti stond er een schooljongen 's morgens te wachten. Hij wou pasfoto's laten maken om in zijn schooldossier, verplicht!, te gebruiken. Het oversteken aan de grens, douane e.d. ging eigenlijk redelijk vlot. Het verstaan van de mensen hier (Creool!) is zeker nog niet wat het moet zijn, maar nu kon ik de douanier toch al verstaan en er was zelfs al tijd voor een 'zwanske'! Later in de week, als ik de temperaturen van 25 en meer alweer iets beter gewoon werd, werd het tijd om te helpen in 'den bouw'. Je staat als westerling toch steeds weer grote ogen uit te kijken als je Haïtianen ziet werken. Ik hielp twee mannen die zand aan het ziften waren: een eerste keer met een groffe, een tweede keer met een fijne zift. Om het vooruit te laten gaan zouden wij in België de kleine zifting direct in een ton of op een kruiwagen doen (aangezien het toch direct nodig is). Maar de Haïtianen maken twee hoopjes om dan een derde keer alles op de kruiwagen te scheppen. Om hen te wijzen op hun trage werkwijze legde ik op de kruiwagen twee balken waarom de fijne zift dan gelegd werd. Dan liet ik zien dat als je de kleine zifting direct boven de kruiwagen doet, je het zand direct daarna kan transporteren naar de plaats van bestemming. Dubbel voordeel: 1. Sneller en eenvoudiger het nodige zand verkrijgen, 2. je wordt minder snel moe omdat de zift af en toe op de twee balken gelegd kan worden. Dit kleine ideetje zorgde voor hilariteit en grote verbazing bij de twee Haïtianen. "Dat we daar nog niet op gekomen waren!", was hun eigen reactie! Vanaf nu werken ze op deze manier, want ook hier is het zo dat wie snel kan bouwen meer orders krijgt. Zo zie je maar dat je niet altijd met grote dingen mensen kan helpen, soms is het tonen van kleine praktische tips meer waard dan welke grote studie ook! Zo, ik tot hier hou ik het voor deze week.