over-werk (2)

En dan is er Patrick, ook een oud-student van mij. Samen met een vriend schreef hij een brief naar mij met de vraag of ik niet kon helpen om een kleine commerce op te bouwen. Motief: ze waren het beu om aan de kant van de weg te zitten en niets te doen (volgens mij nog steeds de meest populaire hobby van de jongeren hier, op gsm’s kopen na!). In samenspraak met Jeannine, zochten we naar een job die de jonge gasten in de tuin van het project konden doen. Nu is het belangrijk om weten dat een van de jonge mannen uit een arm gezin komt en de andere uit een van de betere in het dorp. Aangezien het werk in een tuin zwaar is, hoeft het niet gezegd dat onze rijkere jongeman na twee dagen afhaakte. “Tja, waarom zou hij hard werken als hij thuis gewoon geld kan vragen?”, was wat ik dacht. Maar ook Patrick haakte af! Bizar, ze kwamen regelmatig te laat, of niet. Op een gegeven moment wensten ze toch eens met mij te ‘praten’. Praten bij Haïtianen wil zeggen ERG lang rond de pot draaien - om ‘je niet te kwetsen’ - vooraleer tot het echte onderwerp over te gaan. Ze konden ergens anders werk krijgen met een beter loon, en dat zeggen was lastig omdat ze bang waren mijn gevoelens te kwetsen omdat ik al zo’n effort voor hen gedaan had! Ze beseften niet dat hun onregelmatigheid en stilzwijgendheid ons afremde in de organisatie van het werk en dat we opteren voor “gewoon rechtuit” zeggen waar het opaankomt. Intussen ken ik dit Haïtiaans trekje voldoende en speel meteen de bal terug: dat ze dat werk MOETEN aannemen, meer verdienen is meer verdienen, en ik zal nog steeds hun geld als een bank in bewaring nemen. Bon dan denk je dat ze morgen op het andere werk beginnen, en wat blijkt? Ze weten pas een week later OF ze mogen daar kunnen werken of niet! en die “week later” duurt nu al ettelijke weken.... Zodoende kwam Patrick terug bij ons aan het werk en zo blijft hij een mooi spaarpotje opbouwen om schoolkosten te betalen en de start van een kleine commerce, net als Arlette de verkoop van telefoonkaarten –wellicht-.